El ριμέικ του κλασικού τρόμου The Last House on the Left Σε σκηνοθεσία Ντένις Ηλιάδη υπό την παραγωγή του Γουές Κρέιβεν που σκηνοθέτησε τον πρωτοπόρο στη δεκαετία του '70, αφήνει πολλά να είναι επιθυμητά.
Καμιά φορά, έλα, σχεδόν πάντα, καλύτερα να μην κάνεις remake μια κλασική ταινία γιατί πάντα θα χάνεται.
Και με αυτό remake του The Last House On The Left αντιμετωπίζουμε ένα ξεκάθαρο παράδειγμα των προαναφερθέντων. Αν στο κλασικό του Wes Craven, ο θεατής ένιωθε στενοχωρημένος από την τρέλα της τριάδας που βίαζε νεαρές γυναίκες, με πολύ έντονες και άβολες εικόνες, τώρα όλα αφήνονται σε μια πολύ απαλή σκηνή βιασμού και με μια στάση που είναι αδύνατο να διαπεραστεί, αλλά τέλος πάντων. Δεν θα είμαι τόσο επιλεκτικός.
Οι σκηνές των δολοφονιών και των θανάτων είναι αρκετά διαφορετικές γιατί προβάλλονται χωρίς κανενός είδους ντροπή όπως το μαχαίρι, χτυπήματα στο κεφάλι, πυροβολισμοί κ.λπ., οπότε για κάποιους θα είναι κάτι βλάκας.
Όσο για την ιστορία, νομίζω ότι ο ρόλος του γιου του δολοφόνου είναι περιττός γιατί δεν είναι απαραίτητο να ειπωθεί αυτή η ιστορία. Επιπλέον, είναι κακώς σχεδιασμένο στο σενάριο και δεν το συμπάσχουμε.
Από την άλλη, η τελευταία σκηνή και ο τελευταίος θάνατος είναι εντελώς δωρεάν.