Είδα, χθες το βράδυ, «Changeling", Ή" Ο Αντικαταστάτης." Δεν έψαχνα να βρω αριστούργημα, αλλά ούτε και φτηνής κινηματογραφικής ποιότητας. Ήλπιζα να βρω μια καλή ταινία. Και έτσι έγινε. Το εκθαμβωτικό έμεινε στο παρελθόν (ή στο μέλλον, ας ελπίσουμε), για να μας αφήσει μόνο μια μικρή δέσμη στιγμιαίων εντάσεων, μερικές ερωτήσεις για όλα όσα δεν σχετίζονται με την ιστορία της ταινίας και μια πλήρη γοητεία για τα καπέλα που φοράει η σταρ σε όλη την ταινία.
Καταρχάς. Οι παραστάσεις μου έχουν φανεί ασύμφορες. Δηλαδή, Αντζελίνα Τζολί κλαίει Ολοι το ξέρουμε αυτό. Και κλαίει πολύ, και καλά, δεν το αρνούμαι. Νιώθω όμως ότι μόνο ανάμεσα σε δάκρυα θα μπορώ να τη θυμάμαι από εδώ ως την αιωνιότητα (που πολύ αμφιβάλλω). Τώρα τι έγινε Μάλκοβιτς? Ο πιο αισθησιακός άντρας σε όλο το Χόλιγουντ, εξαιρετικός ηθοποιός όπως είναι και δεν τον εκμεταλλεύονται καθόλου. Ο ρόλος είναι κακώς επιλεγμένος, δηλαδή ο τύπος του χαρακτήρα. Επειδή έχουν έναν τέτοιο ηθοποιό στα χέρια τους, νομίζω ότι δεν ήξεραν πώς να εκμεταλλευτούν αυτό που προσέλαβαν. Αυτός που μου άρεσε ήταν ο κακός αστυνομικός. Στις παραστάσεις εννοώ. Είναι ότι όσον αφορά τη δομή του σεναρίου, τον τρόπο με τον οποίο επιλέχθηκε να ειπωθεί η ιστορία, νομίζω ότι υπάρχουν απότομες περικοπές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν καλύτερα, και μεγάλες λακκούβες όπου συμβαίνει και δεν συμβαίνει.
Ας συμφωνήσουμε ότι πέρα από το γεγονός ότι η εξαφάνιση του παιδιού Walter είναι η ουσία του θέματος, όσον αφορά την επιφάνεια της ταινίας, δεν έχει σημασία τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει με αυτό. Δηλαδή, θα ήθελα να μάθω πώς ήταν που από εκείνο το βρόμικο ράντσο ήρθαν να τον πάρουν, αλλά αυτό μένει στην όρεξη μου ως θεατής. Τώρα, το επεισόδιο συρρίκνωσης μου θύμισε πολύ την ταινία στην οποία η Τζολί έχει μακριά μαλλιά και ένα όχι και τόσο σαρκώδες στόμα και συμμερίζεται τη Γουινόνα Ράιντερ. Δεν θυμάμαι τον τίτλο.
Η ταινία, σαν να τελειώνω με τόση φλυαρία, τη θεώρησα καλή. Με την προθυμία μου ως ερασιτέχνης σεναριογράφος, θα είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις. Αλλά, τελικά, νομίζω ότι είναι μια καλή ταινία, από αυτές που παραμένουν στη βιβλιοθήκη ως ιδανική για βροχερές νύχτες, ή απλώς νύχτες. Συνιστάται να δείτε κάτι, μην περιμένετε να βρείτε ένα αριστούργημα. Μόνο αυτό.