Ο Φρανσουά Τρυφό στα γυρίσματα του μυθικού «Τα τετρακόσια χτυπήματα».
Νέα συμβολή στον κύκλο »Κινηματογράφος και εκπαίδευση', στο οποίο Σήμερα αναλύουμε τη μυθική γαλλική ταινία του François Truffaut «Τα τετρακόσια χτυπήματα». Η ταινία, από το 1959, είχε στο καστ της: Jean-Pierre Léaud, Claire Maurier, Albert Rémy, Guy Decomble και Georges Flamant, μεταξύ άλλων, και βραβεύτηκε στις Κάννες Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Η σύνοψη του «Τα τετρακόσια χτυπήματα» μας τοποθετεί στη ζωή του Antoine Doinel, ένα 12χρονο αγόρι, που ζει με συζυγικά προβλήματα που οι γονείς του δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν και τις απαιτήσεις ενός αυστηρού δασκάλου. Φοβούμενος τον δάσκαλό του, καθώς δεν έχει εκπληρώσει μια τιμωρία που του είχε επιβάλει, αποφασίζει να παίξει ακραία με τον φίλο του Ρενέ. Απροσδόκητα βλέπει τη μητέρα του παρέα με άλλον άντρα. οι ενοχές και ο φόβος τον οδηγούν σε μια σειρά από ψέματα και καυγάδες που σιγά σιγά διαπερνούν το μυαλό του. Μαζί με τον Ρενέ ονειρεύεται να γνωρίσει τη θάλασσα και καταρτίζουν ένα σχέδιο για να το πετύχουν.
Το «Τετρακόσια χτυπήματα» του Truffaut είναι μια από αυτές τις ταινίες που σου αφήνουν μια ελαφρώς περίεργη αίσθηση: παρακολουθούμε μια σκληρή, θλιβερή, αγαπητή, πικρή ταινία και όμως αποτυγχάνει να σε συγκινήσει, σε αντίθεση με μια άλλη παρόμοια ταινία, αλλά πολύ μεταγενέστερη, «Τα αγόρια της χορωδίας» (μεγαλειώδης), που ασχολείται και με προβληματικά παιδιά. Είναι αλήθεια ότι οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή είναι αντάξιες μιας σαπουνόπερας, αλλά αφηγούνται χωρίς συναισθηματισμούς ή τεχνάσματα κανενός είδους, μια μορφή αφήγησης που δεν συμβαίνει στον σύγχρονο κινηματογράφο.
Η ταινία είναι για τον Αντουάν, ένα αγόρι από το Παρίσι από μια οικογένεια της κατώτερης μεσαίας τάξης που ζει σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα με τους γονείς του τη δεκαετία του XNUMX. Μας μιλά για τη μεταμόρφωση που υφίσταται στο δύσκολο στάδιο του περάσματος από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, αφηγημένη με πολύ νηφάλιο τρόπο. Έχει μια εξαιρετική ερμηνεία από το κορυφαίο παιδί, με καλή υποστήριξη από τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Περιγράφει και ταυτόχρονα κριτικάρει πώς ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής, στο οποίο βασίλευε το βαρύ χέρι και πώς επηρεάζει, μάλλον αρνητικά, την προσωπική διαμόρφωση του πρωταγωνιστή. Μας παρουσιάζει τους γονείς του ως εγωιστές και ανεύθυνα υποκείμενα που δεν νοιάζονται για τον γιο τους: δεν είναι ο πραγματικός του πατέρας και η μητέρα παραδέχεται ότι τον είχε χωρίς να το θέλει. Όλες αυτές οι συνθήκες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να αντιδράσει ο μικρός με προβλέψιμο τρόπο.
Τέλος, απλώς προσθέστε ότι το «Τα τετρακόσια χτυπήματα» έχει ένα διαχρονικό θέμα, Πρόκειται για το βασικό πρόβλημα που μπορεί να έχει ένα παιδί του πρώτου κόσμου στην παιδική του ηλικία, την έλλειψη στοργής και προσοχής. Μια περίσταση που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα, αλλά με τη διαφορά ότι πριν τους τιμωρούσαν και τώρα τους αγοράζονται κονσόλες, υπολογιστές και gadget κάθε είδους για να αποσπώνται και να μην μας «ενοχλούν», ξεχνώντας ότι τα παιδιά μας Η εκπαίδευση πρέπει να λαμβάνεται απευθείας από τους γονείς τους, καθώς είμαστε τα πρότυπά τους.
Περισσότερες πληροφορίες - Κινηματογράφος και εκπαίδευση: Αυτή είναι η γη μου
Πηγή - Οι δεινόσαυροι έχουν επίσης ένα blog