Σε προηγούμενα άρθρα έχω ήδη αναφέρει το νέο έργο του Γκαρσιαδιέγκο, Σύζυγος του Ρίπσταϊν και σεναριογράφος (άψογος) όλων των προηγούμενων ταινιών του. Το τελευταίο είναι, ένα σενάριο που δεν βρίσκει μπάτζετ, προσδιορίζοντας, σε σχέση με άλλα μικρότερου μεγέθους και όχι τόσο υψηλή ποιητική πτήση, πολύ λίγα χρήματα.
Τώρα, και στο θέμα αυτής της είδησης, θα ήθελα να σχολιάσω την ταινία που είδα χθες το βράδυ, σε σκηνοθεσία Arturo Ripstein, βασισμένο στο μυθιστόρημα του José Donoso, και την απλότητα και το βαθύ συναισθηματικό βάθος που χαρακτηρίζει ολόκληρη τη φιλμογραφία του. Η εν λόγω ταινία είναι «Ο Χώρος Χωρίς Όρια«. Και αφηγείται την ιστορία του Πάντσο και της Λα Μανουέλα. Η ταινία είναι του 1977 και πρωταγωνιστές της είναι η Manuela, ένας τραβεστίτης ομοφυλόφιλος, της οποίας η καλύτερη δουλειά είναι ο χορός φλαμένκο. Ζει με την κόρη του (μια μακρά, μεγάλη ιστορία), την οποία αποκαλούν Ιάπωνες, σε ένα «σπίτι για νέες κυρίες». Μαζί με αυτούς τους δύο χαρακτήρες, ζουν οι διαφορετικές γυναίκες που προσφέρονται για λίγα πέσο στους επισκέπτες της πόλης. Η Manuela έχει παρελθόν από απάτες, θλίψεις, πόνους και χαρές, καθώς και περίεργες ευκαιρίες που παρέχει η μοίρα. Και δεν είναι η μόνη με ιστορία. Στην πόλη, ο Δήμαρχος σχεδιάζει να αγοράσει όλα τα πιθανά ακίνητα, προκειμένου να αδειάσει την πόλη από κατοίκους και έτσι να απαλλαγεί από το βάρος του χρόνου. Αλλά ο πρώην προστατευόμενος του, ο Πάντσο, ο οποίος τον πρόδωσε σε μια τυφλή, αν και παραπλανημένη, εμπιστοσύνη, επιστρέφει στην πόλη, όπως αρκετές φορές πριν, για να φέρει επανάσταση στην ηθική και ολοκληρώνει με τις εκκρεμείς υποσχέσεις του.
Ένα τέλος που δακρύζει, αν και ικανοποιεί στην ηρεμία ότι από την αρχή είναι απαραίτητο. Μόνο στο τέλος οι χαρακτήρες καταφέρνουν να ξεκουραστούν. Και ένα, ως θεατής, επίσης.
Έχω ήδη αναφέρει αυτόν τον απίστευτο Μεξικανό σκηνοθέτη, μαζί με την άψογη γυναίκα-σεναριογράφο του, όταν αναφέρεται στις καλύτερες ταινίες του, «Deep Crimson«. Λοιπόν, αυτό, ως ένας από τους πρώτους του σκηνοθέτη στη μακρά καριέρα του, έχει τα σωστά στοιχεία μιας απαρχής που είναι τεράστια στο εγγύς μέλλον. Συνιστάται, συνιστάται ιδιαίτερα, για το πνεύμα, τον λόγο, τον πόνο και την απόλαυση της ίδιας της ψυχής.